und noch was
Et Momentsche
von Johannes Ohlig
Et jev Minütte, Stonde, Daare.
Son Wüed dont de Läng von en Tiid aansaare.
Dat Wöttsche „Moment“ jehüet dobee,
pass äver net jenau en dii Ree.
Weil ne Moment nix Jenaues es.
Mor sät och „Oorebleck“, jeweß.
Doch domet beste am selve Eng,
has nix Akurates en de Häng.
Mor denk jo, dat es mar en kotte Tiit.
Met Loope küem mor net äresch wiit.
Jo, flöte-piip, dat es et eäve.
Wä so denk, lick total doneäve.
Öm dat nu richtisch te vorstonn,
mot mor et i-esch ens nom Dokter jonn.
Ech wuor letz do: „Bitte einen Moment!“
Ech sat mech doniher, wat mor jo kennt.
3 Zeitunge han ech durjelurt,
solang hat dä i-eschte Moment jedurt.
Jenau 14 Minütte, ech wuet vorleit
en e anger Zemmer, dat wuer mech reit.
Deit ech doch: „Prima, jetz beste draan.“
O nä, ene „klene Moment“ ving aan.
Et jov nix te liäse, bloß näcke Wäng.
No 19 Minütte wuere am Eng, dä kleene Moment.
aus: de Vröngde, Do es noch jet te bekalle; Sprüek, Jerimmdes on Vertälkes en oss Moddersproek; (Der Wäächwiser, Band 9), Albert Verleysdonk Verlag.
als Leseprobe veröffentlicht.